Goeiedag! Ik ben Bart Steenman. Ja, ik ben presentator en medewerker bij KR1 en was dat ook op het schip “De Ross Revenge”. Een geweldig schip!! en ik vergeet die tijd dan ook niet snel. Ik luisterde altijd al veel naar de zee zenders, Radio Caroline, Radio Luxemburg, was actief bij vele (bij elkaar tientallen) illegale landstations waarvan ik er ook een flink stel heb opgericht of helpen oprichten. Ik was een ‘radio-freak’ ja, een bevlogen idealist, en dat ben ik nog. Ik was dan ook blij dat ik uit 42 bandjes was uitgekozen, dat vertelde men mij in de ‘land studio’ te den Haag. Afspraken werden gemaakt, en tips gegeven, en mijn Radio Monique tijd begon. Van een aantal dia’s heb ik onlangs foto’s gemaakt met mijn digitale cameraatje vanaf het doek.
We gingen aan boord in Oostende, waar je onopvallend meestal in de avond met je tas aan boord glipte van een boot die aangemeerd lag, waarvan ik nog steeds de naam niet durf te noemen. Het was verstandig om wat gegeten te hebben want anders werd je zeeziek. Het ding kon bij een windje nogal schommelen. Het was best een goed schip hoor, met een gezellige kombuis en een stuurhut met alles erop en eraan, satellietnavigatie enz. en in de wanden verborgen behoorlijke dieseltanks waar de zo belangrijke brandstof voor de Ross Revenge in verborgen zat. Er was een afspraak om geen mensen te fotograferen die iets deden, zoals de kapitein achter het roer of een presenterende presentator, overheden konden alles aangrijpen als bewijs, en de overheden waren erg kinderachtig. Radio Monique had 1.2 miljoen luisteraars toen ik erop zat, volgens luisteronderzoek van de NOS en puur vanwege de centen vroeg Hilversum en de ster om ‘er iets aan te doen’ wat ze later ook illegaal deden.
Het schip bij nadering. Het lag prachtig, vooral als de zon erop scheen, en leek van een afstand redelijk in de verf te zitten.
Het radioschip Laser lag vandaag wat dichterbij de Ross Revenge De Ross Revenge in al haar glorie. Het schip was 70 meter lang en had een mast van 90 meter. Het hoogste bouwwerk ooit op een schip gemaakt, moeilijk op een foto te krijgen ook. Geweldig om onder de mast te staan en omhoog te kijken, het begon je dan te duizelen, als het stormde bleef het schip ook continu scheef liggen, terwijl het niet eens zo erg schommelde. Dit door de lengte van de mast en het grote blok beton benedendeks. Dat had natuurlijk nadelen, want de platenspelers konden niet al te scheef staan. dat werd dan gecompenseerd met iets onder de platenspeler pootjes of zo. Hier zie je goed hoe de mast aan tui draden vast zat. die draden waren centimeters dikke staalkabel en de isolatoren ertussen waren blokken van zo’n 40 centimeter, waar dat figuur staat stonden vrieskisten onder, en zat het anker vast aan een ketting van 30 centimeter dik. het schip ging vanzelf met zijn neus in de wind liggen. Achter de stuurhut zat de kamer met de plaatjes, en daarachter de studio’s, 1 voor Radio Caroline en 1 voor Radio Monique. We zagen elkaar door een ruitje en als er iemand wat somber keek beurde je elkaar op. Radio Caroline had in onze ogen een mengpaneel uit het jaar nul met grote draaiknoppen, maar dat hoorde bij de legende, want Caroline is een legende.
Hier zit ik op het puntje van het voordek. Op de voorgrond een visdoos. Ik heb niet gevist, sommige Engelsen wel. We aten meestal uit de vriezer of uit blik, en de kookgewoontes waren behoorlijk verschillend. Er waren kook coryfeeën soms, en Engelsen koken anders. in sla olie enz. maar we aten elkaars maaksels wel op. Uit de kranen kwam soms zout water.
De mast. Wat mij betreft de mooiste mast ooit op een zee zender gemaakt is, hoewel die op de King David ook wel wat had met die parabool. Maar dit ding was majestueus. Dat ze dat op dat schip hebben kunnen bouwen… Onderaan de mast stond een isolator van porselein van wel een meter hoog. Daarvandaan ging de eigenlijke zendantenne omhoog. Daar stond een vermogen op van 50 kilo watt. 2 zenders tegelijk stonden op 1 antenne met een apparaatje wat snel heen en weer schakelde tussen de 2 zenders. Waarom 2 zenders? Radio Caroline verhuurde de helft van alles aan radio Monique vanwege het geld. Dat is door de jaren heen eigenlijk zo geweest, Engelsen zijn radio freaks en idealisten die belangeloos daaraan meewerken, de Nederlanders zij dat ook wel maar moeten er wel wat aan over houden, en zijn beter in zaken, financiën en enteringen ect regelen. Zo ook hier.
Nooit heb ik meer mooiere zonsondergangen gezien dan vanaf de Ross Revenge. Een ongestoorde horizon, elke avond weer anders, zat je dan vaak te staren in die vreemde wereld waarin je leefde, waarbij je vroeg moest opstaan, 4 uur, met je duffe kop achter de knoppen moest gaan zitten om alles aan te zetten waardoor er geluid op een machtig sterke zender werd gezet, als die aanstond want ook dat moest je bekijken. Anders moest je naar beneden om de techneut op te zoeken tussen de generatoren van meters lang, waar je moest schreeuwen om er bovenuit te komen, of bij de zenders die een complete huiskamer in beslag zouden nemen, waarin buizen zaten die groter waren als een koffiepot en waar de “optimod” stond, een kubus van nog geen halve meter groot die het radio Monique signaal het mooiste van de middengolf maakte, waardoor het wel wat spetterde voor de buurzenders maar wat maakt het uit? Je presenteerde je programma en moest zowaar dan ook zo vroeg opgewekt klinken, en later op de dag nog een aantal malen, in de wetenschap dat je vanaf deze belachelijke maar ook mooie en eenzame locatie een miljoen mensen plezierde, die je ook nog wat punitiviteit probeerde mee te geven als een goeroe op een verlaten plaats. Met broodjes pindakaas in de studio, afwas beurten, hollen naar de keuken en weer terug, eten, naar de zon kijken en naar bed.
DJ Nigel, een Engelsman met een zeer hoog maf-gehalte waar ik het wel goed mee kon vinden. Engelsen zijn zo en zo anders.. het is allemaal hobby, sommigen gedragen zich als zombies, ze hebben geweldige Engelse humor, hun programma is heilig terwijl het vaak nergens over gaat volgens onze begrippen, maar als je goed luisterde is de typische radio Caroline muziek een onovertroffen mix van niet altijd bekende geweldige platen, Engelsen houden ‘de moed er in’, een vrouwelijke DJ die iedereen thee op bed brengt als wekker, of een vrolijk ‘morning leds’..dat alles zal wel dat ‘loving awareness’ zijn. Ik had het gevoel dat ze die drie of vier jonkies van radio Monique maar op de koop toe namen voor de continuïteit van het geheel of zo. Ik weet nog dat er op een dag Nederlandse straaljagers over vlogen om foto’s te nemen (we lagen in vrije wateren maar zijn volgens het internationale gerechtshof geplunderd uit concurrentie overwegingen door de Nederlandse overheid die alles terug heeft moeten geven, ook weer iets om als Nederlander ‘trots’ op te zijn.) die straaljagers vlogen dus laag en iedereen stoof naar buiten, en de Nederlanders meteen weer naar binnen, bang om op de foto te komen. de Engelsen stonden echter vrolijk te zwaaien. Prachtig!
Schilderen en schuren. de kapitein in oranje overal en enkele disc jockeys. Een schip roest, en schilderen moet voor het onderhoud dan ook altijd.
Het voordek van de Ross. Een deel net geverfd, een deel nog niet. Het schip voldeed helemaal aan de voorschriften. er was steeds een kapitein, alles werkte, de motoren werden regelmatig getest (waardoor je wel eens slecht sliep) en diverse zenders waren er ook wel.
Prachtig! Toch? Het is net een oud piratenschip, wat het wellicht ook was. Print uit en hang op zou ik zeggen.. ja, die uitzichten op die boot… je zou er filosofisch van worden! En het radiosignaal kwam tot over de horizon.
Het achterdek van het schip de Ross Revenge, je ziet ook de waslijn. Er is eens een kortegolf test geweest met die waslijn als antenne!
Walter Simons vanuit de nieuwskamer van radio Monique. Die zat helemaal aan de andere kant van het schip, onder het achterdek, wat best lastig was. Er was wel een intercom die het vaak niet deed. Radio signalen waren niet te ontvangen aan boord. Ik had eens een walkman mee maar je hoort helemaal niks. Ook het eigen signaal niet. dat komt door de ‘directe instraling’ op de onderdelen van een radio. Alles slaat dood. Ik had eens een klein universeel metertje aan boord gebracht, als die op 1000 volt stond en je liep langs de mast knalde het wijzertje in de hoek! Dat krijg je dus ook door je hoofd heen! Maar degene die dienst had in de nieuwskamer moest het nieuws van diverse buitenlandse zenders halen. (BBC, BRT, NOS)daarom waren er antennes gemaakt.
op de foto te zien, die het met moeite en veel storing opvingen, sommigen vlak boven het wateroppervlak. trots waren we vaak omdat wij vaak nieuws hadden wat nog niet bij de NOS was geweest. Die zijn dus vaak uren te laat. onvoorstelbaar soms. Ons nieuws was vaak beter en leuker, ook al was het gemaakt in een kamertje kleiner dan het gemiddelde toilet, zweten dus, en het moest op tijd af, worden opgenomen, de tijd opnemen, bereken hoe laat voor het uur het moest worden ingestart, zodat op het hele uur alles klaar was en het tijdsignaal erin kon. in dat kamertje zijn wonderen verricht die men ook nu nog soms niet kan verbeteren met 20 redacteuren die maandelijks duizenden euro’s verdienen en grote gebouwen bestieren in Hilversum.
Walter Simons en Ron West. Walter met mes (voor de grap)en Ron in de zon, naast de studio, ook zie je de kapitein met een helper, bij het vervangen van een tuidraad isolator.
Op het dek links bij de deur de hond Ruffles, bij de ingang van de gang bij de keuken en kantine, als je goed kijkt zie je wat een rommelige dekplanken het zijn.
Er werd gewassen met een machine, en gedroogd op het achterdek. Het blijft een kleine gemeenschap die eet, wast, zendt, en de moed erin houdt, met het idee dat ze miljoenen mensen iets meegeven. Je ziet ook de tv antenne. De Engelsen probeerden zo ook wel eens nieuws te krijgen, wat vaak niet lukte. Het schip draaide steeds. Achter de was een reddingsvlot waarvan er meerdere waren. Je had altijd een plan in je hoofd, want ja, je zit op een boot met een ankertje midden op zee, met een hele enge gigantische elektrische toestand erop met veel diesel.
Ron West en Bart Steenman, Bart bij het reddingsvlot en het avondzicht vanaf de Ross Revenge.
Het voordek en Bart Steenman (ik dus) op het dak van de studio’s met een ballon waarop ‘Laser’ stond geschreven. Dat was bedoelt als geintje. Laser wilde in de begintijd, net als men in het Amerikaanse leger deed, een antenne aan een ballon maken. Ze hadden echter geen rekening gehouden met de weersomstandigheden op de Noordzee.
Mooi. de Ross Revenge achteraanzicht. Nu zie je de idiote verhouding tussen schip en mast. Dan ben je toch trots om een ‘piraat’ te zijn? Ik vind het nog altijd jammer dat alles waar al die idealisten voor hebben gewerkt nu in handen is van het grote geld en de belastingdienst. Waar disc jockeys zo banaal mogelijk doen om bepaalde luisteraars te trekken en waarin in Nederland geen ruimte is voor een Nederlandstalig station, omdat volgens onderzoek van advertentiebureaus er zeer veel mensen zijn die dit waarderen, maar het type luisteraar te weinig besteed’. En dan die maffia van een Buma Stemra. De artiesten stonden in de rij bij de piraten om hun plaatje te laten draaien! Die maakten hen groot. En als ze werden opgepakt moesten ze betalen aan de Buma. Dat geld gaat niet naar de artiesten, die verdienen het met optredens. dat geld gaat naar grote bedrijven die nu, terecht weer op hun gat liggen dankzij ‘internetpiraterij’. Ja, ik ben hier wat fel in, maar zeg nou zelf. Wij (de piraten) built this nation on rock n roll, en de belastingdienst en maffia gaat er mee vandoor. Verdelen frequenties op niks af waarbij populaire zenders zomaar buiten de boot vallen en vragen absurde bedragen. En als er een bedreiging komt voor hun winst, dan komt de economische controle dienst agentschap telecom, en pakken de boel op. Dat is ook met de Ross Revenge gebeurt. Op illegale wijze. ik ben nog steeds, of weer voor vrije geluiden, van land of zee. Laat maar komen zou ik zeggen! Om de een of andere reden hebben overheden iets tegen vrije geluiden, gericht op hun burgers.
Bart Steenman op het voordek en de ondergaande zon was iedere avond anders. In de verte een veerboot.
Radio “De Communicator” in betere tijden. Gelukkig is het schip de Ross Revenge nu een radiomuseum, gerund door de fans. Waarom doen Nederlandse fans niet zoiets met het oude Veronica schip bijvoorbeeld?
Bart Steenman bij de ankerketting, voordek, even vrij. Er werden ook veel tapes afgedraaid dus we hoefden niet steeds live. Die stonden op uur cassettes. Er waren oubollige DJ’s bij met een ego tot Tokyo. Maar ook leuke programma’s. En dan konden we even rusten. Want het blijft een wonder dat een dergelijk station ter plaatse door zo weinig mensen werd bestiert!!
Het schip de Ross Revenge met hoge mast. Stevig voor anker. Gelukkig had Ronan O’Rahilly (de oprichter ) veel lessen uit het verleden geleerd. hij blijft voor mij de grootste radio held. Ik hoop dat er wereldwijd vrije radiostations blijven die werkelijk een goede boodschap hebben. In woord en/of muziek. Daarom ben ik blij dat KR1 weer nieuw leven in radioland heeft gebracht, zodat we weer met z’n allen kunnen genieten van vrije radio.
O ja, tot slot, ik ben misschien de eerste dj die zijn slechtste programma op het net zet, maar het is goed voor mijn karakter om het wel te doen! (DJ’s hebben al zo’n kapsones..)
Ik ben geen ochtendmens. En als je om 4 uur in de ochtend je bed uit moet en een rechtstreeks programma moet maken, dan is het in mijn geval niet best. Zeker niet de eerste keer op het schip. Weinig te zeggen onnozel zelfs, gelukkig wel leuke muziek bij elkaar gegraaid, gelukkig deed ik ook programma’s later op de dag die toppie waren.
Goeiedag! Ik ben Bart Steenman. Ja, ik ben presentator en medewerker bij KR1 en was dat ook op het schip “De Ross Revenge”. Een geweldig schip!! en ik vergeet die tijd dan ook niet snel. Ik luisterde altijd al veel naar de zee zenders, Radio Caroline, Radio Luxemburg, was actief bij vele (bij elkaar tientallen) illegale landstations waarvan ik er ook een flink stel heb opgericht of helpen oprichten. Ik was een ‘radio-freak’ ja, een bevlogen idealist, en dat ben ik nog. Ik was dan ook blij dat ik uit 42 bandjes was uitgekozen, dat vertelde men mij in de ‘land studio’ te den Haag. Afspraken werden gemaakt, en tips gegeven, en mijn Radio Monique tijd begon. Van een aantal dia’s heb ik onlangs foto’s gemaakt met mijn digitale cameraatje vanaf het doek.
We gingen aan boord in Oostende, waar je onopvallend meestal in de avond met je tas aan boord glipte van een boot die aangemeerd lag, waarvan ik nog steeds de naam niet durf te noemen. Het was verstandig om wat gegeten te hebben want anders werd je zeeziek. Het ding kon bij een windje nogal schommelen. Het was best een goed schip hoor, met een gezellige kombuis en een stuurhut met alles erop en eraan, satellietnavigatie enz. en in de wanden verborgen behoorlijke dieseltanks waar de zo belangrijke brandstof voor de Ross Revenge in verborgen zat. Er was een afspraak om geen mensen te fotograferen die iets deden, zoals de kapitein achter het roer of een presenterende presentator, overheden konden alles aangrijpen als bewijs, en de overheden waren erg kinderachtig. Radio Monique had 1.2 miljoen luisteraars toen ik erop zat, volgens luisteronderzoek van de NOS en puur vanwege de centen vroeg Hilversum en de ster om ‘er iets aan te doen’ wat ze later ook illegaal deden.
Hier zie je goed hoe de mast aan tui draden vast zat. die draden waren centimeters dikke staalkabel en de isolatoren ertussen waren blokken van zo’n 40 centimeter, waar dat figuur staat stonden vrieskisten onder, en zat het anker vast aan een ketting van 30 centimeter dik. het schip ging vanzelf met zijn neus in de wind liggen. Achter de stuurhut zat de kamer met de plaatjes, en daarachter de studio’s, 1 voor Radio Caroline en 1 voor Radio Monique. We zagen elkaar door een ruitje en als er iemand wat somber keek beurde je elkaar op. Radio Caroline had in onze ogen een mengpaneel uit het jaar nul met grote draaiknoppen, maar dat hoorde bij de legende, want Caroline is een legende.
de voorgrond een visdoos. Ik heb niet gevist, sommige Engelsen wel. We aten meestal uit de vriezer of uit blik, en de kookgewoontes waren behoorlijk verschillend. Er waren kook coryfeeën soms, en Engelsen koken anders. in sla olie enz. maar we aten elkaars maaksels wel op. Uit de kranen kwam soms zout water.
De mast. Wat mij betreft de mooiste mast ooit op een zee zender gemaakt is, hoewel die op de King David ook wel wat had met die parabool. Maar dit ding was majestueus. Dat ze dat op dat schip hebben kunnen bouwen… Onderaan de mast stond een isolator van porselein van wel een meter hoog. Daarvandaan ging de eigenlijke zendantenne omhoog. Daar stond een vermogen op van 50 kilo watt. 2 zenders tegelijk stonden op 1 antenne met een apparaatje wat snel heen en weer schakelde tussen de 2 zenders. Waarom 2 zenders? Radio Caroline verhuurde de helft van alles aan radio Monique vanwege het geld. Dat is door de jaren heen eigenlijk zo geweest, Engelsen zijn radio freaks en idealisten die belangeloos daaraan meewerken, de Nederlanders zij dat ook wel maar moeten er wel wat aan over houden, en zijn beter in zaken, financiën en enteringen ect regelen. Zo ook hier.
Nooit heb ik meer mooiere zonsondergangen gezien dan vanaf de Ross Revenge. Een ongestoorde horizon, elke avond weer anders, zat je dan vaak te staren in die vreemde wereld waarin je leefde, waarbij je vroeg moest opstaan, 4 uur, met je duffe kop achter de knoppen moest gaan zitten om alles aan te zetten waardoor er geluid op een machtig sterke zender werd gezet, als die aanstond want ook dat moest je bekijken. Anders moest je naar beneden om de techneut op te zoeken tussen de generatoren van meters lang, waar je moest schreeuwen om er bovenuit te komen, of bij de zenders die een complete huiskamer in beslag zouden nemen, waarin buizen zaten die groter waren als een koffiepot en waar de “optimod” stond, een kubus van nog geen halve meter groot die het radio Monique signaal het mooiste van de middengolf maakte, waardoor het wel wat spetterde voor de buurzenders maar wat maakt het uit? Je presenteerde je programma en moest zowaar dan ook zo vroeg opgewekt klinken, en later op de dag nog een aantal malen, in de wetenschap dat je vanaf deze belachelijke maar ook mooie en eenzame locatie een miljoen mensen plezierde, die je ook nog wat punitiviteit probeerde mee te geven als een goeroe op een verlaten plaats. Met broodjes pindakaas in de studio, afwas beurten, hollen naar de keuken en weer terug, eten, naar de zon kijken en naar bed.
DJ Nigel, een Engelsman met een zeer hoog maf-gehalte waar ik het wel goed mee kon vinden. Engelsen zijn zo en zo anders.. het is allemaal hobby, sommigen gedragen zich als zombies, ze hebben geweldige Engelse humor, hun programma is heilig terwijl het vaak nergens over gaat volgens onze begrippen, maar als je goed luisterde is de typische radio Caroline muziek een onovertroffen mix van niet altijd bekende geweldige platen, Engelsen houden ‘de moed er in’, een vrouwelijke DJ die iedereen thee op bed brengt als wekker, of een vrolijk ‘morning leds’..dat alles zal wel dat ‘loving awareness’ zijn. Ik had het gevoel dat ze die drie of vier jonkies van radio Monique maar op de koop toe namen voor de continuïteit van het geheel of zo. Ik weet nog dat er op een dag Nederlandse straaljagers over vlogen om foto’s te nemen (we lagen in vrije wateren maar zijn volgens het internationale gerechtshof geplunderd uit concurrentie overwegingen door de Nederlandse overheid die alles terug heeft moeten geven, ook weer iets om als Nederlander ‘trots’ op te zijn.) die straaljagers vlogen dus laag en iedereen stoof naar buiten, en de Nederlanders meteen weer naar binnen, bang om op de foto te komen. de Engelsen stonden echter vrolijk te zwaaien. Prachtig!
Schilderen en schuren. de kapitein in oranje overal en enkele disc jockeys. Een schip roest, en schilderen moet voor het onderhoud dan ook altijd.
Het voordek van de Ross. Een deel net geverfd, een deel nog niet. Het schip voldeed helemaal aan de voorschriften. er was steeds een kapitein, alles werkte, de motoren werden regelmatig getest (waardoor je wel eens slecht sliep) en diverse zenders waren er ook wel.
Prachtig! Toch? Het is net een oud piratenschip, wat het wellicht ook was. Print uit en hang op zou ik zeggen.. ja, die uitzichten op die boot… je zou er filosofisch van worden! En het radiosignaal kwam tot over de horizon.
Het achterdek van het schip de Ross Revenge, je ziet ook de waslijn. Er is eens een kortegolf test geweest met die waslijn als antenne!
op de foto te zien, die het met moeite en veel storing opvingen, sommigen vlak boven het wateroppervlak. trots waren we vaak omdat wij vaak nieuws hadden wat nog niet bij de NOS was geweest. Die zijn dus vaak uren te laat. onvoorstelbaar soms. Ons nieuws was vaak beter en leuker, ook al was het gemaakt in een kamertje kleiner dan het gemiddelde toilet, zweten dus, en het moest op tijd af, worden opgenomen, de tijd opnemen, bereken hoe laat voor het uur het moest worden ingestart, zodat op het hele uur alles klaar was en het tijdsignaal erin kon. in dat kamertje zijn wonderen verricht die men ook nu nog soms niet kan verbeteren met 20 redacteuren die maandelijks duizenden euro’s verdienen en grote gebouwen bestieren in Hilversum.
Walter Simons en Ron West. Walter met mes (voor de grap)en Ron in de zon, naast de studio, ook zie je de kapitein met een helper, bij het vervangen van een tuidraad isolator.
Ron West en Bart Steenman, Bart bij het reddingsvlot en het avondzicht vanaf de Ross Revenge.
Het voordek en Bart Steenman (ik dus) op het dak van de studio’s met een ballon waarop ‘Laser’ stond geschreven. Dat was bedoelt als geintje. Laser wilde in de begintijd, net als men in het Amerikaanse leger deed, een antenne aan een ballon maken. Ze hadden echter geen rekening gehouden met de weersomstandigheden op de Noordzee.
Mooi. de Ross Revenge achteraanzicht. Nu zie je de idiote verhouding tussen schip en mast. Dan ben je toch trots om een ‘piraat’ te zijn? Ik vind het nog altijd jammer dat alles waar al die idealisten voor hebben gewerkt nu in handen is van het grote geld en de belastingdienst. Waar disc jockeys zo banaal mogelijk doen om bepaalde luisteraars te trekken en waarin in Nederland geen ruimte is voor een Nederlandstalig station, omdat volgens onderzoek van advertentiebureaus er zeer veel mensen zijn die dit waarderen, maar het type luisteraar te weinig besteed’. En dan die maffia van een Buma Stemra. De artiesten stonden in de rij bij de piraten om hun plaatje te laten draaien! Die maakten hen groot. En als ze werden opgepakt moesten ze betalen aan de Buma. Dat geld gaat niet naar de artiesten, die verdienen het met optredens. dat geld gaat naar grote bedrijven die nu, terecht weer op hun gat liggen dankzij ‘internetpiraterij’. Ja, ik ben hier wat fel in, maar zeg nou zelf. Wij (de piraten) built this nation on rock n roll, en de belastingdienst en maffia gaat er mee vandoor. Verdelen frequenties op niks af waarbij populaire zenders zomaar buiten de boot vallen en vragen absurde bedragen. En als er een bedreiging komt voor hun winst, dan komt de economische controle dienst agentschap telecom, en pakken de boel op. Dat is ook met de Ross Revenge gebeurt. Op illegale wijze. ik ben nog steeds, of weer voor vrije geluiden, van land of zee. Laat maar komen zou ik zeggen! Om de een of andere reden hebben overheden iets tegen vrije geluiden, gericht op hun burgers.
Bart Steenman op het voordek en de ondergaande zon was iedere avond anders. In de verte een veerboot.
Radio “De Communicator” in betere tijden. Gelukkig is het schip de Ross Revenge nu een radiomuseum, gerund door de fans. Waarom doen Nederlandse fans niet zoiets met het oude Veronica schip bijvoorbeeld?
Het schip de Ross Revenge met hoge mast. Stevig voor anker. Gelukkig had Ronan O’Rahilly (de oprichter ) veel lessen uit het verleden geleerd. hij blijft voor mij de grootste radio held. Ik hoop dat er wereldwijd vrije radiostations blijven die werkelijk een goede boodschap hebben. In woord en/of muziek. Daarom ben ik blij dat KR1 weer nieuw leven in radioland heeft gebracht, zodat we weer met z’n allen kunnen genieten van vrije radio.
Social